รูปถ่ายซีเปียครูบาเจ้าศรีวิชัย ถ่ายที่วัดพระสิงห์ จ.เชียงใหม่ กรอบการ์ดเดิม ระหว่างครูบาศรีวิชัยบูรณะวัดพระสิงห์ ท่านเกรงว่า พระไตรปิฎกฉบับล้านนาอาจสูญหายหรือเสื่อมสภาพตามกาลเวลา ท่านและบรรดาสานุศิษย์จึงได้รวบรวมพระไตรปิฎกที่ถูกทิ้งอยู่ตามวัดต่างๆทั่วเขตล้านนานำมารวมกัน แล้วทำการสังคายนาจัดหมวดหมู่และจารธรรมใบลานขึ้นมาใหม่ เพื่อไว้เป็นหลักฐานให้พระภิกษุได้ศึกษาค้นคว้า ประพฤติตามธรรมวินัยสืบอายุบวรพระพุทธศาสนาต่อไป ผลงานการสังคายนาพระไตรปิฎกฉบับล้านนาของครูบาศรีวิชัยได้รับการยกย่องจากหมู่สงฆ์ว่า ท่านเป็นผู้ทรงความรู้ด้านพระไตรปิฎก มิใช่เพียงพระบ้านป่าธรรมดาแต่เป็นพระอริยสงฆ์ผู้ปฎิบัติชอบและศึกษาพระธรรมวินัยอย่างแจ่มแจ้ง ทั้งแสดงถึงความตั่งมั่นสู่นิพพานโดยแท้ ดั่งข้อความบนใบลานที่ท่านมักเขียนเป็นภาษาล้านนาไว้ในตอนท้ายว่า "ปรารถนาขอหื้อข้าได้ตรัสประหญาสัพพัญญูโพธิสัตว์เจ้าจิ่มเทอะ"

ครูบาเจ้าฯท่านเป็นพระภิกษุธรรมดาๆ องค์หนึ่งซึ่งเข้าร่วมห่มผ้าเหลืองมาเป็นพระเข้าบวชเรียน จากสามเณรสู่พระภิกษุ และ ท้ายที่สุดก็สิ้นอายุขัยในผ้าเหลืองในระยะเวลา ๔๒ ปี  โดยไม่เคยได้รับสมณศักดิ์ใดๆ ไม่ได้เป็นพระอุปัชฌาย์ ไม่เคยมีพัดยศ หรือตำแหน่งทางคณะสงฆ์ แต่ทว่า พระภิกษุรูปนี้กลับเป็นผู้สามารถทำให้วัดต่างๆ ที่เชียงใหม่ และลำพูนพัฒนาขึ้นมาใหม่เป็นจำนวนมากจนกระทั่งท่านได้รับการยกย่องว่า  "เป็นนักบุญแห่งล้านนาไทย" ซึ่งทุกท่านที่เคยเดินทางสู่แผ่นดิน อาณาจักรลานนาไทยอันเก่าแก่ ไม่ว่าจะเป็นเมืองเชียงใหม่ ลำพูน ลำปาง แม่ฮ่องสอน เชียงราย ฯลฯ จะไม่มีวันหนีพ้นนามของ ครูบาศรีวิชัย ได้เลย เพราะจังหวัดของหัวเมืองเหนือที่ได้เอ่ยมานี้ล้วนแต่มีผลงานของท่านปรากฏอยู่ทั้งนั้น

ตลอดชีวิตของท่านไม่เคยทำบาป สร้างแต่ความดีให้แก่สาธารณชน การถูกใส่ความที่ต้องรอนแรมลงมารับการสอบสวนที่กรุงเทพฯ ถึง ๒ ครั้งในชีวิต แต่ก็พ้นมลทิน คือผลตอบแทนที่ท่านได้รับต้นกำเนิดของคำว่ามารไม่มีบารมีไม่เกิด